خیلی وقت‌ها ما بچه مذهبی‌ها صدایی در گلو می‌اندازیم و درباره وضعیت حجاب و پوشش، مسئولین را می‌بندیم به انتقاد. وقتی هم کسی به ما می‌گوید پس خودت برای حجاب چکار کردی، سرمان را می‌خارانیم که ای بابا حرف از اینها دیگر گذشته و با این وضع جامعه دیگر کاری نمی شود کرد. وقتی نوبت به خودمان می‌رسد شروع می‌کنیم به آیه یأس خواندن و کاسه‌ی چه کنم دست گرفتن. دنبال کاری می‌گردیم که راحت باشد و تأثیرگذاری زیادی داشته باشد. نهایت خلاقیتمان این است که یک پست در یک شبکه اجتماعی بگذاریم و خلاص. بعد سر بلند کنیم و بگوییم کاری کردیم کارستان.

حرفم را با یک مصداق تمام می‌کنم. مصداقی خوب که می‌تواند الگویی خوب هم باشد. همین چند روز پیش خانم الهام چرخنده، در دانشگاه آزاد نجف آباد، مراسمی برگزار کرد به عنوان مراسم «چادرگذاری». یک سخنرانیِ ساده، چند عدد چادر هدیه‌ای و دخترهایی که برایشان جالب است چادری شدن را تجربه کنند. اینها در کنار هم یک مراسم خلاقانه را تشکیل دادند.

اما نکته‌ای که برای امثال ما قابل الگوبرداری است، این است که به جای حرف زدن و انتقاد کردن و کاسه چه کنم دست گرفتن، مثل خانم چرخنده از خودمان مایه بگذاریم؛ از آبرویمان؛ از شخصیتمان. خانم چرخنده یک شخصیت هنری است که با چادری شدن و دم زدن از ولایت، خیلی از موقعیت‌های بازیگری را از دست داد؛ ولی به جایش امروز می‌تواند روی دانش‌جویان دانشگاه آزاد تأثیر بگذارد و چند نفر را چادری کند.

به امید روزی که ما هم بتوانیم خودمان را برای حجاب، برای دین و برای ولایت خرج کنیم.